ทำสวนมาแบบนี้ตั้งแต่ปี 2553 มาถึงวันนี้แบบนี้เวลาเท่านี้มาโดยตลอด แต่ปัจจุบันเวลาเหลือน้อยลงการเดินทาง ลำบากมากขึ้นเส้นพระราม 2 เหมือนขาดการเหลี่ยวแลโดยเจ้าหน้าที่เกือบทุกภาคส่วน ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครอำนวยความสะดวก จากเดิมเคยออกจากสวนเวลา 17.30 น.ตอนนี้ขอบอกเลยว่าไม่ได้เเล้วเลื่อนขึ้นมาจนเกือบครึ่งวันแระเวลาทำงานได้ชางไหนเนี่ย หมดไปกับการเดินทาง ไม่โทษนักท่องเที่ยวแต่รัฐ อยากได้เม็ดเงินจากการท่องเที่ยว แล้วทำแบบนี้เหรอผมว่าไม่โอเคนะ

ยังมีพอเก็บให้เจ้าของสวนได้กินบ้างปีนี้ฝนมาหลายรอบและนานกว่าปีอื่นๆแต่เราพยายามตัดแต่ต้นมันให้เหลือลำน้อยแต่วิธีการแก้ เพื่อความอยู่รอดของธรรมชาติคือ การแตกกิ่งย่อย

แขนงเลยเพื่อป้องกันหรือเพิ่มจำนวนเพื่อความอยู่รอดเอาจำนวนเข้าแรกเป็นวิธีการหนึ่ง

เป็นการส่งเสริมสร้างอาชีพให้กับลูกน้องในการทำงานหลังงานประจำนำยางมากลับ เพื่อทำกระถางเราอุดหนุดส่วนใครสนใจ ก็ติดต่อได้แต่ต้องไม่ไกลมากนะ เพราะของมันหนักมาก

จากของเหลือใช้รอแยกชิ้นขายมาถึงการดัดแปลงเป็นเตาฟืน ใช้งานได้ดีมากเพราะ แค่เศษไม้ก็หุงข้าวต้มน้ำได้แล้ว

สุดท้ายคงหนีไม่พ้นต้องติดตั้งจานดาวเทียมแระในส่วนนี้มันไกลจากแหล่งที่มีสัณญานก้างปลาหมดสิทธิ์

แป้นด้านบนหมนุนได้เพราะประสบการณ์เยาว์วัยต้องคอยขึ้นหลังคาปรับเบื่อเลยทำให้สามารถปรับได้ไว้เลย

สิ่งหนึ่งงานสวนที่ขาดไม่ได้เลยคือสีกันสนิมต้องมีติดไว้เลยเพราะเวลาทำงานต้องทาพวกนี้ตลอดป้องกันไว้ ซื้อกระป็อง1 สิตรพอถ้ากระป๋องใหญ่แข็งหมด

ลองทดสอบการใช้งานดูสำหรับการกางเต็นท์ ในโครการนอนกลางดินกินกลางทรายใช้ได้ดีนะของจีนก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ไม่ได้ทำราคาได้ดีด้วยแค่นี้ก่อนครับ สัปดาห์หน้าผจญรถติดกันต่อไป