จริงๆ แล้วจะมีใครสักกี่คนที่เข้าใจคำว่าพอดีหรือพอเพียง มันไม่มีมาตรฐานวัดความพอเพียง แล้วส่วนมากเราก็จะมาคิดกันถึงเรื่องความพอเพียงพอดีในด้านการเกษตร การปลูกผักกินเอง การทำแชมพู น้ำยาล้างจานใช้เอง คือถ้าทำเองได้ มันก็ดี อะไรๆ ที่ทำเองได้ ไม่  ว่าเรื่องอะไรล้วนแต่ดีทั้งนั้น อย่างน้อยๆ เราก็ได้พึ่งพาตัวเองเป็นอันดับแรก แต่จะเอามาตรฐานของตัวเองไปวัดว่า ฉันปลูกผักกินเองแล้วพอเพียง นอนกระท่อม ขนำนา กินน้ำพริกแล้วพอเพียง คนซื้อผักกินเองไม่พอเพียง นอนห้องแอร์ ไม่พอเพียง อย่างนี้มันไม่ถูก ไม่อย่างนั้นเผ่าซาไกก็คงจะพอเพียงกันทั้งหมู่บ้านแล้วล่ะคะ
          คนไทยเมื่อคิดอะไรหรือทฤษฎีอะไรขึ้นมาอย่างหนึ่งแล้วนี่ มันแปลกตรงที่เราหามาตรฐานไม่ได้ แล้วเราก็ต้องมาทะเลาะกันเพราะมาตรฐานของแต่ละคนไม่เท่ากัน
          ยกตัวอย่างเช่น ความรักชาติ คนที่บอกรักชาติสุดชีวิต จะแอบค้อนคนที่ไม่ลุกขึ้นยืนเคารพธงชาติตอนแปดโมงเช้า แล้วก็เอามาด่ากันว่าคนนั้นไม่รักชาติ เพราะไม่มีมาตรฐานความรักชาติว่าทำยังไงถึงจะรักชาติ ถ้าบอกว่า ใน 365 วันนี่ต้องยืนเคารพธงชาติอย่างน้อยได้ 350 วันถือว่ารักชาติมากถึงมากที่สุด  ถ้าได้ 340 วัน ถือว่ารักชาติมาก อันนี้ยกตัวอย่าง สังเกตชาวตะวันตกมั้ยคะ เค้าต้องหามาตรฐานให้เจอแล้วเป็นรูปธรรม ปฏิบัติได้ ส่วนของเราไม่เป็นแบบนั้นแล้วก็จะมานั่งทะเลาะกันว่า ฉันพอเพียง แต่ฉันพอเพียงกว่า ป้าว่าตลกสิ้นดี
          เราควรจะอยู่แบบพอดีๆ จะตามกระแสอะไรๆ ก็ทำแต่พอดี พอไม่ตกเทรนด์ รู้เท่าทันโลกภายนอก และไม่ทำความเดือดร้อนให้เอง ไม่เดือดร้อนคนอื่น รู้จักการเสียสละ แบ่งปัน แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วล่ะคะ